Historia
Prof. dr hab. STANISŁAW ZIEMECKI, LANDAU (1881-1956)
Stanisław Ziemecki, Landau (ur. 11 kwietnia 1881 w Warszawie, zm. 19 stycznia 1956), fizyk polski, w latach 1953-1956 rektor Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Lublinie. Początkowo używał nazwiska Landau. Pochodził z rodziny inteligenckiej, był synem i wnukiem znanych lekarzy. W 1898 ukończył Gimnazjum Filologiczne im. Mikołaja Reja w Warszawie i podjął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Nie ukończył jednak medycyny, w trakcie II roku studiów przeniósł się na Wydział Przyrodniczy. W 1904 uzyskał stopień kandydata nauk przyrodniczych, specjalizując się w fizyce. Obronił pracę dotyczącą własności optycznych kryształów dwuosiowych, opracowaną pod kierunkiem prof. G. Wulffa (uznanego krystalografa pochodzenia rosyjskiego). Na uniwersytetach w Genewie i Getyndze kontynuował edukację w zakresie matematyki, mechaniki i fizyki. W latach 1908-1920 był nauczycielem w gimnazjum Mikołaja Reja. W 1909 został profesorem i kierownikiem laboratorium w Szkole Mechaniczno-Technicznej H. Wawelberga i S. Rotwanda w Warszawie. Lata międzywojenne spędził jako docent i profesor w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, gdzie organizował nauczanie fizyki (1920-1939). W 1926 na Wydziale Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego obronił doktorat, a w 1931 na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej przeprowadził habilitację.
Po wojnie organizował życie naukowe w zakresie fizyki na nowo powołanym Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Zasłużył się dla powstania Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Lublinie (późniejszej Politechniki Lubelskiej). Należał do Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, współzakładał Polskie Towarzystwo Fizyczne (1919). 
Pierwszą znaczącą pracę opublikował jeszcze w czasie studiów w Getyndze; dotyczyła magnetycznego skręcania płaszczyzny polaryzacji w promieniowaniu ultrafioletowym. Objaśnił zjawisko jarzenia się par rtęci pod wpływem promieniowania rentgenowskiego. Prowadził pionierskie obserwacje promieniowania jądrowego w atmosferze. Wraz z Jodko-Narkiewiczem i Z. Burzyńskim wysunął pomysł lotu balonu do granic toposfery (1936), czego jednak nie udało się zrealizować. Opublikował łącznie 11 książek i kilkanaście prac naukowych.
KONSTANTY NARKIEWICZ- JODKO (1901-1963)
KONSTANTY NARKIEWICZ- JODKO był wychowankiem Uniwersytetu Warszawskiego i początkowo zajmował się optyką pod kierunkiem Stefana Pieńkowskiego w Zakładzie Fizyki Doświadczalnej UW przy ul. Hożej 69. Po 1930r. został współpracownikiem Ziemeckiego w SGGW. Jednak fizyka tylko w małej części zajmowała tego człowieka o bardzo rozległych zainteresowaniach. Był on ponadto, a może przede wszystkim, alpinistą, podróżnikiem i polarystą. Miał na swym koncie wiele wypraw i wspinaczek w Tatrach, Alpach (1931-32), Andach (1933-34) i górach Islandii, Brał też udział w II polskiej wyprawie na Spitzbegen (1936).
Prof. mgr STANISŁAW ROUPPERT (1912-1966)
Urodził się, w 1912 r. w Warszawie w rodzinie inteligenckiej. W 1931 r. wstąpił na Wydz. Matematyczno-Przyrodniczy Uniwersytetu Warszawskiego, który ukończył w 1937 r., uzyskując tytuł magistra filozofii w zakresie fizyki.
Od ukończenia studiów do wybuchu wojny pracował w dziale naukowym Wojskowej Służby Meteorologicznej oraz w 1938 r. – nad fabrykacją fotokomórek w Zakładzie Fizyki Doświadczalnej na polecenie Instytutu Technicznego Lotnictwa. Okres wojny spędził we Francji, gdzie po przepracowaniu jednego roku w Centre National de la Recherche Scientifique w laboratorium w Bellevue nad fabrykacją fotokomórek uzyskał w 1941 r. stypendium rządu francuskiego i pod kierunkiem prof. E Joliot-Curie w laboratorium College de France rozpoczął pracę nad zjawiskiem elektroforezy i badania produktów rozszczepienia jądra toru pod wpływem neutronów. W 1945 r. wrócił do kraju i pracował jako adiunkt na Politechnice Warszawskiej. W 1950 r. został zastępcą profesora na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie pełnił funkcję kierownika Zakładu Fizyki. Następnie przeniósł się do Warszawy i w roku akad. 1951/1952 był zastępcą profesora PWSP, a od 1952 r. do 1961 r. zastępcą profesora w SGGW. W 1953 r. został kierownikiem Zespołowej Katedry Fizyki SGGW. W tym też roku rozpoczął pracę naukową w Instytucie Fizyki PAN jako zastępca profesora w dziedzinie fizyki ciała stałego, a także w Głównym Urzędzie Miar.
Doc. mgr TADEUSZ DRYNSKI (1905-1975)
Urodził się w Warszawie 5 stycznia 1905 r. w rodzinie robotniczej. W latach 1926-1928 odbył obowiązkową służbę wojskową, a po jej zakończeniu rozpoczął studia fizyki na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego. Dyplom magistra filozofii z zakresu fizyki otrzymał w 1935 r.
Od 1933 do 1937 r. pracował jako asystent w szkole im. Wawelberga i Rotwanda, a następnie od 1937 do 1939 r. w Zakładzie Fizyki Doświadczalnej Uniwersytetu Warszawskiego pod kierunkiem prof. S. Pieńkowskiego. W 1939 r. brał udział w obronie Warszawy. W czasie okupacji pracował na stanowisku asystenta w szkole im. Wawelberga i Rotwanda. Po wojnie ponownie podjął pracę w Zakładzie Fizyki Doświadczalnej UW jako adiunkt. W 1953 r. otrzymał stanowisko zastępcy profesora w SGGW i na tym stanowisku pracował do 1961 r. Od 1961 do 1968 r. był .w Katedrze Fizyki starszym wykładowcą, pełniąc równocześnie obowiązki kierownika Zakładu Fizyki w Zespołowej Katedrze Fizyki. W 1968 r. został powołany na stanowisko docenta etatowego, a w 1969 r. na kierownika Katedry Fizyki; funkcję tę pełnił do 31 sierpnia 1970 r. Po reorganizacji Uczelni w 1970 r. pracował aż do śmierci w Zespole Fizyki w Instytucie Podstaw Techniki Wydziału Technologii Drewna.
Opublikował kilka prac, przeważnie o charakterze dydaktycznym, jak również napisał dwa podręczniki: „Ćwiczenia laboratoryjne z fizyki” i „Doświadczenia pokazowe z fizyki”. Wykładał fizykę w poszczególnych latach akademickich na prawie wszystkich wydziałach SGGW.
W 1964 r. został odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP.
Zmarł nagle 18 lutego 1975 r. w SGGW, w czasie pełnienia obowiązków dydaktycznych.